«Εάν είσαι στο σπίτι σου και κάποιοι προσπαθούν να σπάσουν την πόρτα, τι κάνεις; Είναι φυσιολογικό όταν αισθάνεσαι απειλή να καλέσεις την αστυνομία. Λυπάμαι που ορισμένοι δεν συμφωνούν, αλλά εγώ εκτιμώ ότι πράξαμε σωστά. Στείλαμε ένα μήνυμα ότι πράξεις βίας δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο. Είναι καιρός να αντιδράσουμε». Αυτό, δηλώνει στην «ΗτΣ» ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής του φημισμένου ΜΙΤ κ. Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο οποίος την περασμένη Δευτέρα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία: ο ίδιος, μαζί με συναδέλφους του, βρέθηκαν υπό την «ομηρεία» ομάδας φοιτητών που επιχείρησε να σπάσει την πόρτα της αίθουσας, όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο, προκειμένου να διακόψει τη συνεδρίαση. Υπό τον φόβο ότι το επεισόδιο θα ελάμβανε διαστάσεις, το Συμβούλιο ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Σκηνή από διαδήλωση. Λέει ένας απεργός: Εγώ προσελήφθην με το ΑΣΕΠ, γιατί ξεκινάνε από μένα; Λέει μια διαδηλώτρια: Να με αξιολογήσουν, να με κρίνουν όσο αυστηρά θέλουν και αν δεν κάνω να με απολύσουν, αλλά έτσι οριζόντια, δεν το δέχομαι. Νομίζω ότι περίπου κάπου εδώ, κάπου τώρα, έφτασε η ώρα που αρχίζει και γίνεται καθαρό σε όλους τους συμπολίτες μας τι συνέβη αυτά τα 4 χρόνια. Αρχίζει να αποκαλύπτεται η μεγάλη απάτη, τελειώνουν τα ψέματα. Αυτό που προσπάθησαν όλοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε είναι ότι το 2009 ήταν το κράτος που χρεοκόπησε. Η δικιά μας φούσκα δεν ήταν η Lehman Brothers και οι τράπεζες, δεν ήταν το real estate, δεν ήταν οι τουριστικές κατοικίες. Ήταν το κράτος που ξόδευε 24 δις το χρόνο παραπάνω απ’ όσα είχε.

Γράφει ο Θανάσης Τρομπούκης

Ηγέτης των Ταλιμπάν έστειλε ανοικτή επιστολή στη 16χρονη Μαλάλα Γιουσαφζάι, το κορίτσι που έγινε παγκόσμιο σύμβολο όταν οι Ταλιμπάν την πυροβόλησαν στο κεφάλι, επειδή προωθούσε το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση.

Γράφει ο Μάνος Παπάζογλου, Λέκτορας Πολιτικών Συστημάτων Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Ανάμεσα στα πολλά ευρήματα που έχουν ήδη σχολιασθεί αξίζει να διακρίνει κάποιος το υψηλό ποσοστό (60%) των αρνητικών απόψεων για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το 41% των αρνητικών απόψεων για το ευρώ. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μία ανησυχητική ένδειξη σχετικά με τις τάσεις του εκλογικού σώματος και την επίδρασή τους στο κομματικό σύστημα σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. 

Με τίτλο «Η Ελλάδα στην κρίση» (εκδ. Πόλις, 2013), το βιβλίο του πρώην υπουργού και καθηγητή στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Τάσου Γιαννίτση αποτελεί κυριολεκτικά μια βαθειά μελέτη της ελληνικής οικονομίας, την οποία και ανατέμνει. Παράλληλα, όμως, μπορούμε να πούμε ότι είναι και βιβλίο-παράπονο.

Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου | Μεταξύ μας, ε;

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Όσα κουτσά, στραβά κι ανάποδα και να έχει η Θεσσαλονίκη, η παραλία της αποζημιώνει γι' αυτά. Ένα κομμάτι της νέας παραλίας έχει αναπλαστεί ενώ σε λίγους μήνες (ελπίζουμε ότι) θα παραδοθεί και το υπόλοιπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια όαση από το Μέγαρο Μουσικής ως τον Λευκό Πύργο.

Του Νίκου Χρυσολωρά

Το Βέλγιο, όπου ως εκ του επαγγέλματός μου κατοικώ εδώ και 15 μήνες, δεν είναι η πιο οργανωμένη χώρα της Ευρώπης. Εχει υψηλό χρέος, πολύπλοκη διοίκηση και ταλαιπωρείται από χρόνια πολιτική αστάθεια. Οι υπόλοιποι Δυτικοευρωπαίοι λένε ότι οι Βέλγοι είναι οι «Νότιοι του Βορρά» και δεν έχουν καμία σχέση, ως προς την οργάνωση, με τους Γερμανούς ή τους Δανούς. Παρ' όλα αυτά, μια σύντομη περιγραφή της εμπειρίας που είχα σε ένα κράτος που είναι μεν προβληματικό, παραμένει όμως ευρωπαϊκό, είναι ενδεικτική των προκλήσεων που αντιμετωπίζει και η Ελλάδα, ενδεχομένως και πιο χρήσιμη από τις πολλές πολλές θεωρίες.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Και ξαφνικά μάθαμε ότι φόρος πολυτελείας στα σκάφη αναψυχής δεν έχει επιβληθεί. Τρία χρόνια τώρα, το συγκεκριμένο μέτρο πάει κι έρχεται στη Βουλή, τελικά αποσύρεται μέχρι νεωτέρας, για να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο τώρα, ως ισοδύναμο για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και μάλιστα με μια διατύπωση που αφήνει ανοιχτό το παράθυρο να το αποφύγει κανείς ως τεκμήριο διαβίωσης.

Γράφει ο Γιώργος Στόγιας

Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν κάποτε (όταν έπαιζε στο Αμόρε, και στις πρώτες του εμφανίσεις στον κινηματογράφο) ένας εντυπωσιακός ηθοποιός που έφερνε κάτι καινούργιο ενάντια στην υπνηλία του αστικού θεάτρου της εποχής. Η υπερχειλίζουσα ζωτικότητά του στη σκηνή, η εξπρεσιονιστική, σχεδόν ανοικονόμητη, υποκριτική του και η καλλιτεχνική φιλοδοξία του που έρεπε προς τη ματαιοδοξία, λειτουργούσαν ακόμη υπέρ του, σαν δωρεάν καύσιμο υψηλής απόδοσης.