Γράφει η Μελίνα Καραπαναγιωτίδου | Μεταξύ μας, ε;

Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Όσα κουτσά, στραβά κι ανάποδα και να έχει η Θεσσαλονίκη, η παραλία της αποζημιώνει γι' αυτά. Ένα κομμάτι της νέας παραλίας έχει αναπλαστεί ενώ σε λίγους μήνες (ελπίζουμε ότι) θα παραδοθεί και το υπόλοιπο, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια όαση από το Μέγαρο Μουσικής ως τον Λευκό Πύργο.

Του Νίκου Χρυσολωρά

Το Βέλγιο, όπου ως εκ του επαγγέλματός μου κατοικώ εδώ και 15 μήνες, δεν είναι η πιο οργανωμένη χώρα της Ευρώπης. Εχει υψηλό χρέος, πολύπλοκη διοίκηση και ταλαιπωρείται από χρόνια πολιτική αστάθεια. Οι υπόλοιποι Δυτικοευρωπαίοι λένε ότι οι Βέλγοι είναι οι «Νότιοι του Βορρά» και δεν έχουν καμία σχέση, ως προς την οργάνωση, με τους Γερμανούς ή τους Δανούς. Παρ' όλα αυτά, μια σύντομη περιγραφή της εμπειρίας που είχα σε ένα κράτος που είναι μεν προβληματικό, παραμένει όμως ευρωπαϊκό, είναι ενδεικτική των προκλήσεων που αντιμετωπίζει και η Ελλάδα, ενδεχομένως και πιο χρήσιμη από τις πολλές πολλές θεωρίες.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Και ξαφνικά μάθαμε ότι φόρος πολυτελείας στα σκάφη αναψυχής δεν έχει επιβληθεί. Τρία χρόνια τώρα, το συγκεκριμένο μέτρο πάει κι έρχεται στη Βουλή, τελικά αποσύρεται μέχρι νεωτέρας, για να βρεθεί ξανά στο προσκήνιο τώρα, ως ισοδύναμο για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση και μάλιστα με μια διατύπωση που αφήνει ανοιχτό το παράθυρο να το αποφύγει κανείς ως τεκμήριο διαβίωσης.

Γράφει ο Γιώργος Στόγιας

Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν κάποτε (όταν έπαιζε στο Αμόρε, και στις πρώτες του εμφανίσεις στον κινηματογράφο) ένας εντυπωσιακός ηθοποιός που έφερνε κάτι καινούργιο ενάντια στην υπνηλία του αστικού θεάτρου της εποχής. Η υπερχειλίζουσα ζωτικότητά του στη σκηνή, η εξπρεσιονιστική, σχεδόν ανοικονόμητη, υποκριτική του και η καλλιτεχνική φιλοδοξία του που έρεπε προς τη ματαιοδοξία, λειτουργούσαν ακόμη υπέρ του, σαν δωρεάν καύσιμο υψηλής απόδοσης.

Γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου

Λένε για μας τους κοινούς θνητούς, ότι πηγαίναμε όλοι να τρουπώσουμε στο Δημόσιο, ότι σουρνόμαστε σε γραφεία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας για να μας διορίσουν κι ας ήταν η ψυχούλα μας και η ψήφος μας στα αριστερά. Για τους καλλιτέχνες μας, δεν ακούω τίποτα. Η αίγλη του Δημοσίου εξακολουθεί γι” αυτούς να είναι πολύ μεγάλη, ακόμα και τώρα, που παραπαίει, που δεν έχει μία. Ακόμα και τώρα, που βρίσκεται υπό κατοχήν από τη Μέρκελ και τα στρατεύματά της, από τον Σαμαρά και τους προδότες του…

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του θύμα και πολέμιος του ρατσισμού. Και τώρα, ερήμην του, στα 95 του, βιώνει τον αντίστροφο ρατσισμό. Εκείνον που υπαγορεύει τη διακριτική μεταχείριση των ισχυρών και διάσημων, που η επιστήμη τους κρατά με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της στη ζωή, γιατί η Οικουμένη έχει στραμμένα τα μάτια της στο αργό σβήσιμό τους.

Ο Νέλσον Μαντέλα υπήρξε μια από τις συγκλονιστικότερες φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα. Η πολύχρονη φυλάκισή του ήταν από τα σημεία αναφοράς των μεγάλων συγκρούσεων που αυτός γέννησε, αλλά και μετά την αποφυλάκισή του, το πρότυπο του σοφού, μετριοπαθούς ηγέτη δημιούργησε παγκόσμια παρακαταθήκη.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Εν αρχή, ήταν η καραμέλα Καραμανλή: Κάθε εβδομάδα εξήγγειλε ή υλοποιούσε και μια “μεταρρύθμιση”. Αναφερόμενος στις ομιλίες του στο δελτίο ειδήσεων, αναπόφευκτα μετέφερα τη λέξη, απορώντας πού διοχετεύεται όλος αυτός ο μεταρρυθμιστικός οίστρος.

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας

Μας λύθηκαν όλες οι απορίες. Ο «Απολλώνιος» Σάκης Ρουβάς «μάγεψε» προχτές τους αληθινούς θεατρόφιλους στη Σαλαμίνα. Τώρα η παράσταση θα πάρει τον δρόμο της. Όπως της αξίζει, άλλωστε. Τέλειοι κοιλιακοί, φουσκωμένο εσώρουχο, αληθινή υποκριτική παρουσία. Κανένα πρόβλημα. Χρόνια τώρα, οι φίλοι-συνάδελφοι-δημοσιογράφοι με κριτικάρουν ανελέητα όταν χαρακτηρίζω ένα project-σχέδιο ως «προϊόν».

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης έχει χαρακτηριστικά ακατόρθωτης αποστολής. Από τη μια, τα κόμματα που υπέγραψαν τους ρουσφετολογικούς διορισμούς, δεν μπορούν να αρνηθούν τον εαυτό τους. Από την άλλη, ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι πολύ δημιουργικός για να βρει λόγο ύπαρξης χωρίς να υπερασπίζεται κεκτημένα. Στη μέση υπάρχει το συστημικό πρόβλημα της ανορθολογικής δομής του κράτους, που είναι φτιαγμένο για να παράγει χαρτιά, καθυστερήσεις, ταλαιπωρία, εμπόδια στην παραγωγικότητα, αντιστάσεις στην ανάπτυξη, διαφθορά και συναλλαγή.