Του Λουκά Βλάχου, NEA, 20.8.12   Η είδηση είναι λιτή αλλά σαφέστατη. «Δεκαεπτά αυτοσχέδιες εμπρηστικές κατασκευές [...] βρέθηκαν [...] στον χώρο του ΑΠΘ». Για όσους από εμάς ζούμε στο ΑΠΘ δεν είναι καν είδηση. Εχουμε υποχρεωθεί να ζούμε με τη βία και την ανομία για πολλά χρόνια στα πανεπιστήμια. Σε πρόσφατη ημερίδα (15/5/2013), ο καθηγητής του Τμήματος Νομικής του ΑΠΘ Ιωάννης Στεφανίδης σημείωνε: «Στους πανεπιστημιακούς χώρους, ειδικότερα, η βία και η ανομία είναι διάχυτες, είτε με τη μορφή εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου είτε ως μέσο πολιτικού ακτιβισμού. Πρόκειται για μία ακόμα "ελληνική ιδιαιτερότητα", απέναντι στην οποία το κράτος αλλά και η πανεπιστημιακή κοινότητα εμφανίζουν έκδηλη αμηχανία.

Γράφει η Σώτη Τριανταφύλλου

Ταξιδεύοντας στη Βενεζουέλα, ταξιδεύω στο εσωτερικό του Τρίτου Κόσμου: εμείς οι Έλληνες ξέρουμε καλά τον Τρίτο Κόσμο – σε πολλούς από μας αρέσει, ανθίζουμε μέσα του, τον βρίσκουμε ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, μολονότι είναι απάνθρωπος. Τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει όπως ακούω ότι εντυπωσιάζει τους Γερμανούς που μένουν στο ίδιο ξενοδοχείο εδώ στο Καράκας.

Γράφει ο Γιάννης Παπαθεοδώρου

Το μανικιούρ της Έμα δεν άρεσε στην Έλενα. Μετά τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στη Ρωσία, η σουηδέζα αθλήτρια ύψους Έμα Γκριν Τρεγκάρο επέλεξε να αγωνιστεί με τα νύχια της βαμμένα στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Το χρωματικό σύμβολο της γκέι κοινότητας ενόχλησε τη ρωσίδα πρωταθλήτρια Έλενα Ισινμπάγιεβα, που σχολίασε το μανικιούρ με το δικό της τρόπο. «Είναι ασέβεια για τη χώρα μας, για τους πολίτες μας επειδή είμαστε Ρώσοι», είπε και συνέχισε: «'Ίσως είμαστε διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και από τους ανθρώπους σε άλλες χώρες. Έχουμε τους νόμους μας που πρέπει να σέβονται όλοι. Απλώς προσπαθούμε να είμαστε ευσεβείς. Θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν κανονικούς ανθρώπους, ζούμε οι άντρες με τις γυναίκες και οι γυναίκες με τους άντρες, έτσι μας έμαθε η ιστορία».

Γράφει η Βάσω Κίντη

Τον Αύγουστο του 2011 πέρασε από τη Βουλή ο νόμος για τα πανεπιστήμια, ένας νόμος που δεν υπαγορεύθηκε από τους δανειστές μας αλλά σχεδιάστηκε από τον Βασίλη Παπάζογλου και την Αννα Διαμαντοπούλου για να συντονιστούν τα πανεπιστήμιά μας με όσα γίνονται διεθνώς. Σε αυτόν αντιτάχθηκαν από την πρώτη στιγμή που δημοσιοποιήθηκε ως σχέδιο, και ανεξάρτητα εντελώς από το περιεχόμενό του, όλες οι συναφείς συντεχνίες και όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που στο κλίμα της εποχής αρνούνταν πεισματικά και ανεύθυνα το παραμικρό στοιχείο συναίνεσης (ενδεικτικά αναφέρω ότι η υπεύθυνη Παιδείας της ΔΗΜΑΡ κυρία Μαρία Ρεπούση διέκοψε αυθαίρετα εν εξελίξει ηλεκτρονική ψηφοφορία στον Τομέα Παιδείας για να προλάβει τυχόν έκβαση υπέρ του νόμου και έσπευσε να δηλώσει ότι το κόμμα της καταψηφίζει).

Γράφει ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης

Όταν ήμουν μικρότερος ζήλευα όσους αβίαστα εντάσσονταν σε μία ομάδα, οποιαδήποτε ομάδα: Φιλάθλους, μέλη κομμάτων, μέλη θρησκευτικών ποιμνίων, ιδρυτές αφελών εφηβικών προσπαθειών να αλλάξουν τον κόσμο, μαθητές σε κουλ σχολικές κλίκες ή ακόμα και ανθρώπους με συγκεκριμένα στέκια, που πετύχαιναν τους φίλους τους χωρίς καν να έχουν ραντεβού μαζί τους γιατί απλούστατα όλοι οι σωστοί άνθρωποι ήταν στο σωστό μέρος.

Γράφει ο Κώστας Λογαράς

Ο τραγικός θάνατος του Θανάση Καναούτη κι ο σάλος που ’χει ξεσπάσει εναντίον της Διβάνη (αναθεματισμοί, κατάρες και βρισιές ανθρώπων που ζητούν την κεφαλή της επί πίνακι, βλέπε εδώ), αποδεικνύει ότι ως κοινωνία δεν έχουμε απαντήσει στο απλό ερώτημα: Πρέπει να ελέγχεται η παραβατικότητα ή όχι; Έχει ευθύνη όποιος παρανομεί, ναι ή ου;

Γράφει ο Κώστας Ιορδανίδης

Δεν είναι σπάνια τα οικονομικά αδιέξοδα στην ζωή των πολιτών ή των κρατών. Η σταθερότητα ως έννοια είναι συνθήκη παρά φύσιν. Είναι το αενάως ζητούμενο και η επιβίωση κρίνεται από την ικανότητα των διαρκών προσαρμογών. Εάν αυτά δεν ίσχυαν, εάν τα πάντα εξαρτώντο από την «πληρότητα» ενός προγράμματος και από την απαρέγκλιτη εφαρμογή του, τα κομμουνιστικά καθεστώτα της Ευρώπης δεν θα είχαν ποτέ καταρρεύσει. Διότι ουδέποτε υπήρξε σύστημα τόσο επιστημονικοφανές και πλήρες -εξ ου και αποκομμένο από την πραγματικότητα- που φιλοδοξούσε να διαμορφώσει όχι απλώς νέες συνθήκες παραγωγής και κατανομής του πλούτου, αλλά και «νέο άνθρωπο», όπως τον φαντάσθηκαν οι Διαφωτιστές, περασμένων αιώνων στην πλέον ακραία εκδοχή τους.

Γράφει η Λένα Διβάνη

Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά. Ξανάπιασα το βουνό με τις φωτοτυπίες. Το δωμάτιο του σπιτιού που με φιλοξενούσε μικρό, δεν μπορούσα να τις απλώσω στο πάτωμα. Έχει θάλασσα όμως εδώ και την έχω ανάγκη μετά από ένα μήνα εγκλεισμού στα αρχεία του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη όπου έκανα την έρευνα. Δούλεψα λίγο αλλά δεν έβγαινε. Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό. Στο δρόμο άνοιξα το τουίτερ να δω τι γίνεται στον έξω κόσμο. Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. «Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε». Τίποτα άλλο.

Γράφει ο Κώστας Σπυρόπουλος

«Γκίκα, φασίστα, παραιτήσου» φώναζα κι εγώ στην κηδεία του Αλέκου Παναγούλη. Ο Σόλων Γκίκας ήταν υπουργός Δημοσίας Τάξεως, όταν σκοτώθηκε ο Παναγούλης σε τροχαίο. Ένα σύνθημα για το οποίο, ακόμα, ντρέπομαι. Κι ας είχα άλλοθι -ήμουνα 17 χρονών- κι ας είχαμε πάρει τα μέτρα μας, επειδή δεν υπήρχαν μπλοκ στις κηδείες, να ‘μαστε κοντά σε γνωστούς μας, μεγαλύτερους Ρηγάδες, για να μην πούμε βλακείες. Κι όμως είπανε και είπαμε. Τότε είχαμε τον ήρωα, τον Παναγούλη, και ψάχναμε το θύμα.

Χωρίς να είμαστε εξειδικευμένοι ηλεκτρολόγοι-ενεργειακοί μηχανικοί, ποιος είναι ο απολύτως χειρότερος τρόπος να τροφοδοτήσουμε 5 εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά; Απλό: με 5 εκατομμύρια μικρές γεννήτριες. Προκαλούμε τη μέγιστη περιβαλλοντική επιβάρυνση, καίμε ακριβό εισαγόμενο καύσιμο και όλα αυτά με πτωχό συντελεστή μετατροπής θερμικής ενέργειας σε ηλεκτρική. Ποια είναι η κοντινότερη προσέγγιση αυτού του εγκληματικού τρόπου; Μια μικρή χώρα με περίπου 100 κατοικήσιμα νησάκια, το καθένα με τη δική του γεννήτρια. Ήταν μοιραίο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το τσαφ. Απλά, σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, έγινε τη χειρότερη στιγμή (εβδομάδα Δεκαπενταύγουστου) στο νησί που ΔΕΝ έπρεπε να γίνει (στη Σαντορίνη).