Γράφει η Βένα Γεωργακοπούλου

Λένε για μας τους κοινούς θνητούς, ότι πηγαίναμε όλοι να τρουπώσουμε στο Δημόσιο, ότι σουρνόμαστε σε γραφεία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας για να μας διορίσουν κι ας ήταν η ψυχούλα μας και η ψήφος μας στα αριστερά. Για τους καλλιτέχνες μας, δεν ακούω τίποτα. Η αίγλη του Δημοσίου εξακολουθεί γι” αυτούς να είναι πολύ μεγάλη, ακόμα και τώρα, που παραπαίει, που δεν έχει μία. Ακόμα και τώρα, που βρίσκεται υπό κατοχήν από τη Μέρκελ και τα στρατεύματά της, από τον Σαμαρά και τους προδότες του…

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Έζησε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του θύμα και πολέμιος του ρατσισμού. Και τώρα, ερήμην του, στα 95 του, βιώνει τον αντίστροφο ρατσισμό. Εκείνον που υπαγορεύει τη διακριτική μεταχείριση των ισχυρών και διάσημων, που η επιστήμη τους κρατά με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της στη ζωή, γιατί η Οικουμένη έχει στραμμένα τα μάτια της στο αργό σβήσιμό τους.

Ο Νέλσον Μαντέλα υπήρξε μια από τις συγκλονιστικότερες φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα. Η πολύχρονη φυλάκισή του ήταν από τα σημεία αναφοράς των μεγάλων συγκρούσεων που αυτός γέννησε, αλλά και μετά την αποφυλάκισή του, το πρότυπο του σοφού, μετριοπαθούς ηγέτη δημιούργησε παγκόσμια παρακαταθήκη.

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

 

Εν αρχή, ήταν η καραμέλα Καραμανλή: Κάθε εβδομάδα εξήγγειλε ή υλοποιούσε και μια “μεταρρύθμιση”. Αναφερόμενος στις ομιλίες του στο δελτίο ειδήσεων, αναπόφευκτα μετέφερα τη λέξη, απορώντας πού διοχετεύεται όλος αυτός ο μεταρρυθμιστικός οίστρος.

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας

Μας λύθηκαν όλες οι απορίες. Ο «Απολλώνιος» Σάκης Ρουβάς «μάγεψε» προχτές τους αληθινούς θεατρόφιλους στη Σαλαμίνα. Τώρα η παράσταση θα πάρει τον δρόμο της. Όπως της αξίζει, άλλωστε. Τέλειοι κοιλιακοί, φουσκωμένο εσώρουχο, αληθινή υποκριτική παρουσία. Κανένα πρόβλημα. Χρόνια τώρα, οι φίλοι-συνάδελφοι-δημοσιογράφοι με κριτικάρουν ανελέητα όταν χαρακτηρίζω ένα project-σχέδιο ως «προϊόν».

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης έχει χαρακτηριστικά ακατόρθωτης αποστολής. Από τη μια, τα κόμματα που υπέγραψαν τους ρουσφετολογικούς διορισμούς, δεν μπορούν να αρνηθούν τον εαυτό τους. Από την άλλη, ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι πολύ δημιουργικός για να βρει λόγο ύπαρξης χωρίς να υπερασπίζεται κεκτημένα. Στη μέση υπάρχει το συστημικό πρόβλημα της ανορθολογικής δομής του κράτους, που είναι φτιαγμένο για να παράγει χαρτιά, καθυστερήσεις, ταλαιπωρία, εμπόδια στην παραγωγικότητα, αντιστάσεις στην ανάπτυξη, διαφθορά και συναλλαγή.

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Ας αρχίσουμε με το αυτονόητο. Η προσωρινή κράτηση αποτελεί παρέκκλιση από τη θεμελιώδη αρχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας που επιτάσσει να μη στερείται κανείς την ελευθερία του παρά μόνο έπειτα από ποινή που του έχει υποβληθεί από νόμιμα συγκροτημένο δικαστήριο. Από το Σύνταγμα και τη νομοθεσία μας προβλέπεται ως έκτακτο μέτρο, γι’ αυτό τίθενται αφενός αυστηρές προϋποθέσεις για την επιβολή του, αφετέρου ανώτατα όρια διάρκειας της προσωρινής κράτησης. Μέχρι σήμερα είχαμε την παράνομη πρακτική να προφυλακίζονται κατηγορούμενοι χωρίς να πληρούνται οι νόμιμες προϋποθέσεις επιβολής του μέτρου. Στην περίπτωση του κατηγορούμενου για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση κ. Κώστα Σακκά, έχουμε παραβίαση των ορίων διάρκειας της προφυλάκισης.

Γράφει η Εύα Τσαροπούλου   Οι δίκαιοι αγώνες, δίκαια καίγονται;   Τόσο δίκαια όσο ακριβώς και οι άδικοι; Ή μήπως η «καύση» τους θα πάρει λίγο περισσότερο χρόνο, έτσι, τιμής ένεκεν;   Εικοσιπέντε ολόκληρες μέρες μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, την κατάργησή της, την απόλυσή μας και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτά που με δίδαξε όλο αυτό, αλλά και τις δεκάδες απορίες που αυτή, η ίδια η διδαχή μου δημιούργησε κι όχι μόνο απ’ τη μία της πλευρά.

Ακούω καθαρά τη σκέψη σας – τι μας συγκρίνει αταίριαστες περιπτώσεις; Σας παρακαλώ, μη βιάζεστε, δεν είμαι αφελής.