Της Γιουλης Επτακοιλη
Κι έτσι ξαφνικά η Σαντορίνη, ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού βυθίστηκε στο σκοτάδι και, μάλιστα, την κορυφαία στιγμή, την πιο κρίσιμη, την πιο δοξαστική. Εντάξει, ατυχήματα συμβαίνουν. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που δεν υπολογίζει τον παράγοντα «κακιά στιγμή». Ολοι σαστίζουμε μπροστά στο ξαφνικό, το απρόοπτο. Ολοι; Εδώ θέλει λίγη σκέψη.
Σε άλλο σημείο προσθέτει ότι χρηστός πολίτης στο άριστο πολίτευμα είναι ("ο δυνάμενος και προαιρούμενος άρχεσθαι και άρχειν προς τον βίον και την αρετήν", εκείνος που δέχεται και μπορεί να κυβερνά ή να κυβερνάται αποβλέποντας πάντα τον έντιιμο βίο.
...την είδηση, θεωρώντας ότι δεν πρόκειται να λάβει διαστάσεις μεγαλύτερες από μια είδηση που κυρίως περιγράφει ένα ανθρώπινο δράμα.
Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου
Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε το κακό. Πριν 15-20 χρόνια, δεν ήταν έτσι. Πριν 10; Χμ, ίσως. Πριν 5; Πολύ πιθανό. Πρόσφατα, όμως, χάθηκε κάθε κανονικότητα, κάθε λογική, κάθε πρόσχημα.
Να εξηγηθώ: κάποτε, ως συναυλία οριζόταν κάτι το ξεχωριστό. Κάτι το σεβαστό. Κάτι το σοφιστικέ. Δε λέω ότι ήταν σοφιστικέ: λέω ότι ως τέτοιο περνούσε στον κόσμο. Θυμάμαι, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90 να γνωρίζω κοπέλα γύρω στα 30 και να μου λέει ότι δεν έχει πάει ποτέ σε συναυλία, το θεωρεί κάτι το εξεζητημένο. Άλαλα τα χείλη…
Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας
Yelena Mizulina, 58 ετών. Δικηγόρος, πρώην μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σήμερα βουλευτής με το κόμμα της «Δίκαιης Ρωσίας» και Πρόεδρος της Επιτροπής για την «Οικογένεια, τις Γυναίκες και τα Παιδιά» στη ρωσική Δούμα. Ο «Ηθικός Σταυροφόρος» του Πούτιν και των παραδοσιακών αρχών της Ρωσίας υποστηρίζουν οι φίλοι της. Ο «Ιεροεξεταστής» υποστηρίζουν οι αντίπαλοί της.
Που όμως προχθές, όπως προέκυψε επάνω στη κουβέντα, δεν γνώριζε ποιος είναι ο .... Jim Morrison!
Από τα μικρά μου χρόνια, παρά τις προσπάθειες γονιών και δασκάλων, είχα μια έντονη επιφύλαξη για τον Θεό. Μου έδινε την εικόνα ένας αυστηρού γέροντα που το βασικότερο μέλημά του ήταν να τιμωρεί όσους κάνουν αταξίες. Εκείνο που δεν μπορούσα με τίποτα να χωνέψω, ήταν η απόφασή του να διώξει τα παιδιά του και να τα καταραστεί επειδή παράκουσαν την εντολή του να μη φάνε το αγαπημένο του μήλο. Μάλιστα, από τότε ανέπτυξα ασυνείδητα μια συμπάθεια προς την Εύα.
Γράφει ο Νίκος Τσιβίκης
Έχουν περάσει περισσότερα από 25 χρόνια από τότε που η Μελίνα Τανάγρη καλούσε και τις υπόλοιπες Ελληνίδες να βγάλουν τα βυζάκια τους έξω, στο ομώνυμο τραγούδι, για να αντιμετωπίσουν την πολιτική και κοινωνική κρίση των τελευταίων χρόνων της δεκαετίας του '80. Σήμερα, και ενώ η κρίση είναι πιο πραγματική και πιο αισθητή για όλους, οι ελληνικές παραλίες μοιάζουν εντελώς διαφορετικές από τότε. Τα μονοπάτια μετατρέπονται σε εύκολους χωματόδρομους για τα τζιπάκια και οι χωματόδρομοι σε κανονικές ασφάλτους με πάρκινγκ. Τουαλέτες, ντουζιέρες και καντίνες εξυπηρετούν πλέον μερικά από τα πιο δυσπρόσιτα μέρη, και ομπρέλες διατίθενται ακόμη και για όσους δεν αντέχουν να τις βλέπουν. Κι όμως, μέσα σ' αυτό το γαϊτανάκι της προόδου των εγκαταστάσεων για λουόμενους μια παλιά συνηθισμένη εικόνα σπανίζει σε βαθμό εξαφάνισης: τα ελεύθερα από την τυραννία του πάνω μέρους του μπικίνι βυζάκια, γυναικεία στήθη δηλαδή που να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα τη ζεστασιά του ήλιου και την αγκαλιά της θάλασσας.
Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Ρίγησεν δε το πανελλήνιον επειδή ένα ξενυχτάδικο, είδος κυνοτροφείου, δεν έκοβε αποδείξεις. Ρίγησεν δε έτι περαιτέρω όταν πληροφορήθηκε ότι, παρά την απαγόρευση λειτουργίας που επεβλήθη από τις φορολογικές αρχές, το εν λόγω κατάστημα λειτούργησε κανονικότατα. Ο δε κ. Κιάμος του οποίου την ύπαρξη ενδεχομένως να αγνοούσατε ώς τα προχθές, καλά δε θα κάνετε να συνεχίσετε να την αγνοείτε, τίμησε το συμβόλαιο που έχει υπογράψει με τον λαό του. Τα δε ρίγη έγιναν τρόμος καθολικός και ολόσωμος όταν το πανελλήνιον έκπληκτο πληροφορήθηκε ότι η Αστυνομία επισκέφθηκε τον τόπο του εγκλήματος, αδυνατώντας όμως να επιβάλει την τάξη καθότι ο λαός του κ. Κιάμου είχε την πλειοψηφία, τα δε όργανά της ήταν οικτρά μειοψηφία, απεχώρησε ησύχως.


Φιλοξενία ιστοσελίδας Operon