Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου

Η θητεία μου στα αντίσκηνα ξεκινά κάπου στη δεκαετία του ’70, παιδάκι ακόμη, στην έρημη Χαλκιδική. Συνεχίζεται στα ‘80’ς, όταν πλέον ένιωθα εθισμένη στην ελευθερία της σκηνής που τη στήνεις όπου θέλεις. Έζησα τον παράδεισο που ονομαζόταν Σιθωνία. Μυθικά μέρη, όπως τις Καβουρότρυπες, την Τριστινίκα, το Αζάπικο, το Κριαρίτσι, τα γνώρισα με ελάχιστο κόσμο, καθόλου κτίσματα και χωρίς σκουπίδια. Και χωρίς beach bar, μουσική και φασαρία. Μόνο με ήχο θάλασσας, πεντακάθαρη άμμο και άστρα.

Γράφει η Χριστίνα Πουλίδου

Είναι μια παράξενη προσέγγιση – κατά ένα περίεργο τρόπο νοσταλγική και βαθύτατα σπαρακτική, μια ψυχανάλυση κι ένας αναστοχασμός. «Ενός παιδιού που βλέπει χωρίς να καταλαβαίνει, κι ενός ακαδημαϊκού που προσπαθεί να καταλάβει». Κάπως έτσι περιγράφεται στο «Spiegel» το βιβλίο ενός εβραίου που αναφέρεται στα παιδικά του χρόνια στο Άουσβιτς («Τοπία από τη Μητρόπολη του Θανάτου: Στοχασμοί στη Μνήμη και τη Φαντασία»).

Το ρεπορτάζ είναι αναλυτικό και δεν κρύβει τίποτα. Μύκονος. Καλοκαίρι 2013. Το νησί "βουλιάζει" από τουρισμό και δεν καταλαβαίνει μία από την ελληνική κρίση. Παντού γέλια, χαχανητά αιθέριες υπάρξεις κλπ. Οκ, μέχρι εδώ όλα καλά και μάλλον δεν μας πέφτει λόγος. Κάπου εδώ όμως ξεκινάνε τα δύσκολα...

Γράφει ο Γιάννης Παπαδημητρίου

Μετά το τέλος της «Μήδειας», στο κατά 3/5 γεμάτο θέατρο Δάσους στη Θεσσαλονίκη, παρατηρούσα τον Γιώργο Κιμούλη πώς απολάμβανε το δυνατό χειροκρότημα. Μάλιστα, ορισμένοι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι για να τον επευφημήσουν. Ήταν φανερά ικανοποιημένος με την απόδοσή του, ορατά ανακουφισμένος. Στις τρεις φορές που βγήκε, έτρεξε προς τον κόσμο για να υποκλιθεί με τη φουριόζικη χαρά ενός έφηβου, για να αρπάξει την επιβράβευση και να τη χώσει βαθιά μες την καρδιά του. Δε χόρταινε τα παλαμάκια, τον έβλεπες, δεν ήθελε να φύγει από τη σκηνή, λαχταρούσε τον επόμενο χτύπο της επιβράβευσης. Ίσως, αισθανόταν δικαιωμένος με την ερμηνεία του, ένιωθε ότι κατάφερε επιτέλους να σπάσει την εγωκεντρική μανιέρα που του χρεώνουν τόσα χρόνια.

Των Σταθη Ν. Καλυβα και Νικου Μαραντζιδη*

Η επιλογή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου να μας θυμίσει τον Αρη Βελουχιώτη και τη φράση του «καλή αντάμωση στα γουναράδικα», επιβεβαιώνει πανηγυρικά τη βαθύτερη εμπέδωση μιας πολιτικής πρακτικής που βασίζεται στην καταχρηστική ιδιοποίηση της ιστορίας της Κατοχής και του Εμφυλίου για προπαγανδιστικούς σκοπούς.

«Εάν είσαι στο σπίτι σου και κάποιοι προσπαθούν να σπάσουν την πόρτα, τι κάνεις; Είναι φυσιολογικό όταν αισθάνεσαι απειλή να καλέσεις την αστυνομία. Λυπάμαι που ορισμένοι δεν συμφωνούν, αλλά εγώ εκτιμώ ότι πράξαμε σωστά. Στείλαμε ένα μήνυμα ότι πράξεις βίας δεν έχουν καμία θέση στο πανεπιστήμιο. Είναι καιρός να αντιδράσουμε». Αυτό, δηλώνει στην «ΗτΣ» ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής του φημισμένου ΜΙΤ κ. Δημήτρης Μπερτσιμάς, ο οποίος την περασμένη Δευτέρα έζησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία: ο ίδιος, μαζί με συναδέλφους του, βρέθηκαν υπό την «ομηρεία» ομάδας φοιτητών που επιχείρησε να σπάσει την πόρτα της αίθουσας, όπου συνεδρίαζε το Συμβούλιο, προκειμένου να διακόψει τη συνεδρίαση. Υπό τον φόβο ότι το επεισόδιο θα ελάμβανε διαστάσεις, το Συμβούλιο ζήτησε τη συνδρομή της αστυνομίας.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Σκηνή από διαδήλωση. Λέει ένας απεργός: Εγώ προσελήφθην με το ΑΣΕΠ, γιατί ξεκινάνε από μένα; Λέει μια διαδηλώτρια: Να με αξιολογήσουν, να με κρίνουν όσο αυστηρά θέλουν και αν δεν κάνω να με απολύσουν, αλλά έτσι οριζόντια, δεν το δέχομαι. Νομίζω ότι περίπου κάπου εδώ, κάπου τώρα, έφτασε η ώρα που αρχίζει και γίνεται καθαρό σε όλους τους συμπολίτες μας τι συνέβη αυτά τα 4 χρόνια. Αρχίζει να αποκαλύπτεται η μεγάλη απάτη, τελειώνουν τα ψέματα. Αυτό που προσπάθησαν όλοι να μας κάνουν να ξεχάσουμε είναι ότι το 2009 ήταν το κράτος που χρεοκόπησε. Η δικιά μας φούσκα δεν ήταν η Lehman Brothers και οι τράπεζες, δεν ήταν το real estate, δεν ήταν οι τουριστικές κατοικίες. Ήταν το κράτος που ξόδευε 24 δις το χρόνο παραπάνω απ’ όσα είχε.

Γράφει ο Θανάσης Τρομπούκης

Ηγέτης των Ταλιμπάν έστειλε ανοικτή επιστολή στη 16χρονη Μαλάλα Γιουσαφζάι, το κορίτσι που έγινε παγκόσμιο σύμβολο όταν οι Ταλιμπάν την πυροβόλησαν στο κεφάλι, επειδή προωθούσε το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση.

Γράφει ο Μάνος Παπάζογλου, Λέκτορας Πολιτικών Συστημάτων Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Ανάμεσα στα πολλά ευρήματα που έχουν ήδη σχολιασθεί αξίζει να διακρίνει κάποιος το υψηλό ποσοστό (60%) των αρνητικών απόψεων για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το 41% των αρνητικών απόψεων για το ευρώ. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μία ανησυχητική ένδειξη σχετικά με τις τάσεις του εκλογικού σώματος και την επίδρασή τους στο κομματικό σύστημα σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα. 

Με τίτλο «Η Ελλάδα στην κρίση» (εκδ. Πόλις, 2013), το βιβλίο του πρώην υπουργού και καθηγητή στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Τάσου Γιαννίτση αποτελεί κυριολεκτικά μια βαθειά μελέτη της ελληνικής οικονομίας, την οποία και ανατέμνει. Παράλληλα, όμως, μπορούμε να πούμε ότι είναι και βιβλίο-παράπονο.