Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

​«Τι λες πουλάκι μου; Εσύ ζεις σε άλλο πλανήτη και το μόνο που ακούς είναι τιτιβίσματα; Δεν ακούς τι γίνεται γύρω σου;» Το περί ου ο λόγος «πουλάκι» είναι ο τραγουδιστής Σωκράτης Μάλαμας. Η δε καταγγέλλουσα, της οποίας τα δάχτυλα φαντάζομαι πως έβγαζαν φωτιές και μόρφαζε από την αγανάκτηση καθώς χτυπούσε τις ως άνω λέξεις στο πληκτρολόγιό της είναι πρώην θαυμάστριά του, η οποία τώρα τον διέγραψε με ένα τεράστιο Χ. Το επεισόδιο δεν θα ήταν άξιο λόγου αν επρόκειτο απλώς για έκρηξη πληγωμένου πάθους, απ' αυτά που συνήθως συνδέουν ή αποσυνδέουν, τους θαυμαστές με τα είδωλά τους. Αυτού του τύπου οι διακυμάνσεις του πάθους συμβάλλουν στον πλούτο του ανθρωπίνου σύμπαντος, ως εκ τούτου οφείλουμε πάντα να τις αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και συμπάθεια.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Το Σύνταγμα περιλαμβάνει στους σκοπούς της εκπαίδευσης την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών. Από εκεί και πέρα είναι θέμα ερμηνείας, αν αυτό επιτάσσει τον κατηχητικό και υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος. Στη χώρα μας ισχύει ότι για να απαλλαγεί ένας μαθητής από το μάθημα, θα πρέπει να δηλώσει ότι ασπάζεται άλλο θρήσκευμα, δηλαδή δεν μπορεί να επιλέξει την αποχή για λόγους συνείδησης, παρά μόνο αν ένα σχολείο ή ένας διευθυντής σχολείου το αφήσουν να περάσει έτσι.

Γράφει ο Γιάννης Παπαδημητρίου | Protagon

Την Κυριακή το βράδυ αποφάσισα να πάω στην παράσταση «Τα παιδιά θα ’ρθουνε στις οχτώ», των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου. Δεν είχα ανάγκη να ακονίσω τις πνευματικές μου ικανότητες, απλώς να περάσω ευχάριστα το βράδυ μου, χωρίς πολλές σκοτούρες. Άλλωστε, οι δυο τους στο παρελθόν μου ’χαν χαρίσει αλησμόνητες στιγμές γέλιου. Στα δεκατρία μου, η Ντένη Μαρκορά ήταν η αγαπημένη μου ηρωίδα, ενώ αργότερα, στην κοινωνία των Γαργαλιάνων («Μπαμπά, μην πεθάνεις ξανά Παρασκευή»), είδα με χιούμορ να αναδεικνύονται αρκετά κωμικοτραγικά στοιχεία της ελληνικής επαρχίας.

του Λαθρόβιου Απάχη | Protagon

Οι ύαινες και οι γύπες του Διαδικτύου, αυτοί που μόλις μυρίζουν αίμα τρέχουν να προλάβουν να χώσουν τα νύχια τους, έπεσαν αυτή τη φορά πάνω στον Μάλαμα. Αφορμή ήταν η άρνησή του να επιτρέψει σε δέκα άτομα να ανέβουν στην εξέδρα και να αναρτήσουν ένα πανό και να μιλήσουν για την απεργία των καθηγητών. Δεν θέλω να μπω στην ουσία της κινητοποίησης των καθηγητών και στα αιτήματά τους. Θέλω, όμως, να ρωτήσω:

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Η τεχνητή διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο / αντιμνημόνιο» δεν ισχύει πια. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται πλέον σε αντιμνημονιακή ορμή. Ο πρωθυπουργός υπόσχεται το τέλος της εποχής των μνημονίων και εγγυάται ομαλή μετάβαση στην πραγματικότητα της ανάκαμψης και της εθνικής κυριαρχίας. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει έτοιμος ακόμη και για στάση πληρωμών προκειμένου να μας απαλλάξει από τα δεσμά της Τρόικας.

Γράφει η Εύα Στάμου

Είναι πλέον φαινόμενο συνηθισμένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: αναρτήσεις επιθετικού περιεχομένου και υβριστικού χαρακτήρα γραμμένες ανορθόγραφα με κεφαλαία γράμματα. Όσοι ασχολούμαστε με το φέισμπουκ και το τουίτερ συναντάμε τέτοιου είδους αναρτήσεις καθημερινά. Πρόκειται για κείμενα χωρίς ειρμό, ασύντακτα, ασυνάρτητα κι αδόμητα, με κύριο στόχο τον εκφοβισμό ή τον διασυρμό κάποιου με του οποίου τις ιδέες ή την πολιτική δράση διαφωνεί ο γράφων.

Το κείμενο της ομιλίας μου στο Συνέδριο του ΙΣΤΑΜΕ, 4 Σεπτ. 2013.  Η Συνεδρία είχε θέμα: ‘Κράτος και οικονομία πριν και μετά την κρίση’.

Το πιο σημαντικό ερώτημα για την οικονομία της Μεταπολίτευσης είναι, νομίζω, το εξής: Γιατί καμμιά κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το εμπορικό ισοζύγιο, και γιατί όποτε κάποιοι ελάχιστοι το έθεταν στο δημόσιο διάλογο, δεν τους άκουγε  κανένας.

Το εμπορικό ισοζύγιο, η διαφορά ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές, ήταν  αρνητικό από το 1962 και με γενικά αυξητική τάση μέχρι το 2008. Είχαμε σωρευτικά το δεύτερο μεγαλύτερο έλλειμα στην ευρωζώνη και στην ΕΕ των 17 μετά την Πορτογαλία.

Γράφει η Μαρία Τοπάλη

Βρέθηκα εκτός Ευρώπης δυο φορές μονάχα στη ζωή μου, κι ήταν και τις δυο γύρω από τη Μεσόγειο, το πρώτο μισό της δεκαετίας του ‘90. Τη μια φορά ήταν στα ανατολικά παράλια, την άλλη στα βόρεια. Βρέθηκα, επίσης, τη δεκαετία του ’80, κάμποσες φορές σε χώρες ευρωπαϊκές μεν γεωγραφικά, αλλά του (πρώην πλέον) «ανατολικού μπλοκ». Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, κοινό σε όλα αυτά τα μέρη, ήταν τα όπλα. Έβλεπες κάθε τόσο στο κέντρο των πόλεων όπου σύχναζαν οι τουρίστες σαν κι εμένα, ένοπλους: στρατιώτες κυρίως, αλλά και αστυνομικούς, με αρκετά βαρύ οπλισμό, να φρουρούν κτίρια, να περιπολούν στους δρόμους. Τους έβλεπες στα καφενεία, όπου θα σταματούσες να ξαποστάσεις καθώς έπαιρναν κι αυτοί τον καφέ τους, με κάτι τεράστια όπλα παρά πόδα- ο πους στην περίπτωση αυτή θα ανήκε μάλλον στην καρέκλα ή στο τραπεζάκι του καφενείου.

Γράφει ο Νίκος Δήμου | Lifo

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Αντιστρέφω το αρχαίο ρητό.

Το «κακόν» ήταν η απώλεια του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ – στο οποίο είχα μόνιμα κολλημένη τη βελόνα. (Υπάρχουν ακόμα «βελόνες» σε μερικά τρανζίστορ.)Το «καλόν» που προέκυψε ήταν η επαν-ανακάλυψη του 9,84.

Με τον σταθμό αυτό με συνδέει σημαντική ιστορία. Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη. Τα πρώτα δύο χρόνια της ζωής του (1987-88) είχα μία πρωινή κυριακάτικη εκπομπή με μυθική (για τα σημερινά δεδομένα) ακροαματικότητα. Εύκολο: απέναντι υπήρχε μόνο η κοιμισμένη τότε κρατική ραδιοφωνία.

Του Νίκου Χριστοδουλάκη | Protagon

Όσοι επιμένουν ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε μπει στο Ευρώ, επαναφέρουν μια παλιά και πολλαπλά διαψευσμένη επιχειρηματολογία της δεκαετίας του 1990, εμπλουτισμένη με μία ενισχυμένη δόση περί «ελληνικής ακαταλληλότητας». Τους απαντώ λοιπόν τα εξής:

1. Οι Αμερικανοί οικονομολόγοι σχεδόν στο σύνολό τους ήταν εξαρχής αρνητικοί στη δημιουργία του Ευρώ. Μερικοί μάλιστα, όπως ο Φρίντμαν, στοιχημάτιζαν ότι σε δέκα χρόνια θα είχε καταρρεύσει. Έχασαν. Πάντως κανείς τους δεν είχε πει τότε να μην μπει ειδικά η Ελλάδα στο ευρώ. Δεν γνωρίζω γιατί ορισμένοι εφευρίσκουν αναδρομικά μια τεχνητή και δήθεν έγκυρη διεθνή κατακραυγή εναντίον της Ελλάδος.