Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Μερικοί πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να προκαλέσει πανελλαδική εκλογική αναμέτρηση με την παραίτηση του βουλευτή Επικρατείας και την άρνηση όλων όσοι μετείχαν στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας να τον αναπληρώσουν. Στο ενδεχόμενο αυτό, υποστηρίζουν, η αναπλήρωση εκ των πραγμάτων θα γίνει με αναπληρωματική εκλογή σε όλη την επικράτεια. Η άποψη αυτή ουσιαστικά αποδέχεται τον παραλογισμό να μπορεί κάθε κόμμα (όσο μικρό και να είναι αυτό) να προκαλεί, όποτε θέλει, γενική εκλογική αναμέτρηση με το τέχνασμα της παραίτησης των βουλευτών του (εννοείται με έξοδα των φορολογουμένων). Αν ήταν βάσιμη, θα ακύρωνε όλες τις διατάξεις για το πότε μπορούν να προκηρυχθούν γενικές εκλογές και βασικές αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, όμως, η άποψη αυτή δεν έχει κανένα έρεισμα στο Σύνταγμα.

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης

Σεπτέμβριος 1999. Είμαι τριαντατριών -έχω τα χρόνια του Χριστού, που έλεγαν οι παλιοί- αντίθετα όμως από Εκείνον, εγώ δεν νοιάζομαι να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Ζω σάμπως να έχω κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο στα δεκάξι μου και να μην έχω επιστρέψει ποτέ. Δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση ούτε να σοβαρευτώ ούτε να νοικοκυρευτώ, πόσω δε μάλλον να πλουτίσω.

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές | Athensvoice

Όταν δολοφονείται ένας άνθρωπος πρέπει να μιλάμε μόνο γι’ αυτόν, για το ίδιο το γεγονός. Του το χρωστάμε. Γιατί πέθανε επειδή τραγουδούσε «άμα φύγουν οι ξένοι ποιον θα μισήσετε; Εσείς μισείτε τα πάντα, ποιον ν’ αγαπήσετε;». Γιατί ήξερε δηλαδή και μας το ’λεγε, ότι το πρόβλημα δεν είναι οι αφορμές, οι δικαιολογίες, αλλά το μίσος. Του το χρωστάμε γιατί ο θάνατός του είναι το μεγαλύτερο δώρο στην κοινωνία μας. Είναι το χαστούκι, το σοκ που μπορεί να την αφυπνίσει και να την ξανακάνει ανθρώπινη.

Μέχρι τη φοβερή πολιτική δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα από Χρυσαυγίτη ο νεοναζισμός κάλπαζε ανεξέλεγκτος. Η εγκληματική δραστηριότητα αναπτυσσόταν και διαχεόταν κάτω από τα μάτια της Ελληνικής Αστυνομίας, χάρη στην αμηχανία των θεσμών και την απάθεια της κυβέρνησης.

Της Σώτης Τριανταφύλλου | Protagon

Ναζιστικές και εγκληματικές συμμορίες “λευκής υπεροχής” υπάρχουν παντού: το καλοκαίρι του 2003 είχα ακολουθήσει τα ίχνη τους στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το Πουλάσκι του Τενεσί – όπου το 1865 ιδρύθηκε η Κου Κλουξ Κλαν – μέχρι το Ντάλλας του Τέξας όπου οι Hammerskins έκαναν μαύρες γιορτές. Για λίγες εβδομάδες προσπαθούσα να καταλάβω τι μεταμορφώνει έναν άνθρωπο σε πολιτικό εγκληματία και ποια είναι τα ψυχικά του γνωρίσματα. Είναι άραγε, «κατά τα άλλα», φυσιολογικός; Τρέφει τα προβλεπόμενα αισθήματα για την οικογένεια και τους φίλους του μολονότι η ζωή του ορίζεται από εγκάρδιο μίσος; Έχει ηθικό σύστημα - έστω παραμορφωμένο - ή ενεργεί χωρίς καμιά ηθική αξία; Υπάρχει συλλογική ευθύνη «κατασκευής δημίων» ή πρόκειται για ατέλεια της ανθρώπινης φύσης;

Γράφει ο Σταύρος Τσακυράκης

Δεν είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που ένας πολίτης πέφτει θύμα δολοφονικής πολιτικής μισαλλοδοξίας. Η δολοφονία, ωστόσο, του Παύλου Φύσσα αποτελεί νέα κλιμάκωση της βίας. Σε αντίθεση με τις δολοφονίες από παράνομες οργανώσεις, αυτή συδέεται με τη μισαλλοδοξία ενός φασιστικού κόμματος που έχει σημαντική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο και φέρεται να έχει απήχηση στο εκλογικό σώμα.

Γράφει ο Δημήτρης Ψυχογιός

Στον Θίασο του Αγγελόπουλου υπάρχει σκηνή όπου, Αριστεροί και Δεξιοί βρίσκονται σε λαϊκή ταβέρνα και αντιπαρατίθενται με τα τραγούδια των παρατάξεων τους. Δεν μου είχε αρέσει, την είχα βρει στυλιζαρισμένη και δεν καταλάβαινα τη σημασία της, ώσπου διάβασα στο βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού για την ΟΠΛΑ (Το τιμωρό χέρι του λαού, Eκδόσεις Θεμέλιο) για τις συγκρούσεις των δύο παρατάξεων στις λαϊκές γειτονιές, για παρεξηγήσεις και τσακώματα σε ταβέρνες και καφενεία που κατέληγαν σε πολιτικές δολοφονίες.

Γράφει ο Νίκος Μπίστης | Protagon

Επειδή επιμένω να ζω σε μια ελεύθερη χώρα περπάτησα χτες στο κέντρο της Αθήνας. Έστριψα από την Πανεπιστημίου και ανηφόρησα την Μπενάκη από το αριστερό πεζοδρόμιο. Πέρασα μέσα από μια καφετέρια που είχε απλώσει τα τραπεζάκια της στο πεζοδρόμιο. Με την άκρη του ματιού μου είδα μια παρέα από 6-7 άτομα να στρέφεται προς το μέρος μου. Από τον καιρό της χούντας έχω μάθει να ξεχωρίζω το κίτρινο βλέμμα του μίσους που έλεγε και ο Λεωνίδας, όπως επίσης και τη σωματοδομή των φασιστών. Το μίσος ξεχείλιζε αλλά δεν ήταν νεοφασίστες, ήταν «αγανακτισμένοι», από αυτούς που τους χαϊδεύουν κάποια δελτία και κάποιοι συμπονετικοί δημοσιογράφοι. Σηκώθηκαν πάνω και άρχισαν να ουρλιάζουν: «Δωσίλογε, ευρωλιγούρη, κάθαρμα, μνημονιακέ, άντε γ......., και άλλα "γαλλικά".

Ναι, εσύ... Δεν ξέρω πώς να σε αποκαλέσω· τη λέξη "φίλος" την κρατάω για όσους το νιώθω πραγματικά· πολλές φορές στο παρελθόν ήθελα να σε αποκαλέσω "μαλάκα", αλλά οι τρόποι μου δεν μου το επέτρεπαν. Ξερω, ούτε εσύ με πας· σε έχω δει να μοιράζεις ηλεκτρονικούς ψόφους αριστερά και δεξιά. Έμαθα και εγώ για έναν άνθρωπο που σκοτώθηκε χθες τη νύχτα. Είχε πάει να δει μπάλα και τον μαχαίρωσαν. Και εγώ εκείνη την ώρα γυρνούσα, υποθέτω και εσύ. Θα μπορούσε να είχε συμβεί και σε εμάς. Γι' αυτό, θα ήθελα να σου πω δυο πράγματα, δε θα σου φάω πολλή ώρα.

Του Στάθη Ν. Καλύβα* | Καθημερινή

Είναι πολύ της μόδας τελευταία οι αναφορές σε επερχόμενο εμφύλιο πόλεμο που απειλεί τη χώρα. Για αρκετούς μάλιστα, ένας άτυπος εμφύλιος έχει ήδη ξεκινήσει. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο μεταφορικά, αλλά πολλοί κυριολεκτούν. Ας μου επιτραπεί να τους καθησυχάσω: κινδυνεύουμε από πολλά, αλλά όχι από εμφύλιο.